Thursday, April 21, 2011

"අපේ සබඳ කම් නෑ රිය සක දන්නේ....."

පින්තූරය ගත්තේ...www.jonschueler.comgalleryrain.html.

'අනෝරා වැස්ස...දහවලේ පටන්ගත්තු වරුසාව එක දිගටම පැය තුනක් හතරක්...එක විදිහටම...පරිඝණක තිරය මත රැඳුණු නෙතු ලද ඉසිඹුවේ කවුළුවෙන් එපිට හොයාන දුවනව...මේ මම් හෙව්ව ජීවිතයද???ඔව්..වසර ගණනාවකට පස්සෙ මට ජීවත්වෙනව කියල හැඟෙනව..දැනෙනව...හීනයක්වුණු ජීවිතය හැබෑවටම විඳිනව...සෙංකඩගල වැස්ස...කාර්යාලයෙන් එලියට බැහැල වැස්සෙම නවාතැනට ආවා...මිනිස්සු හිතනවද දන්නෑ මට පිස්සුයි කියල...ඒත් මම් මේ වෙනසට කැමතියි...මට එක උදව්වක් කරණවද??..දවස එක තැන නතරකරළ දෙන්න..!'

ooooooooooooOoooooooooooooOooooooooooooo

අදම රැකියාවට වහාම වාර්ථාකරන්නැයි දන්වමින් එවූ විදුලි පණිවිඩය ලැබෙන විට මම් හිටියෙ දෙලොවක් අතර...ඇයි දෙයියනේ..මට ආයෙත් පරණ මතකයන් අතරට යන්න වෙනවට මගේ හිතේ තිවුනෙ දෙගිඩියාවක්..කෝකටත් මගේ හිතේ ශක්තිය මැන ගන්න මට උවමනා වෙලා තිවුණ.
නගරාන්තර දුම් රියේ තෙවන පන්තියේ මැදිරියක කවුළුව අසළම වූ අසුනක මගේ පංචස්කන්ධය සිරකොට තිබුනද සිත නම් දොඩමළු වන්නට සැරසෙන බැව් හැඟී ගියෙන් මා පසුකර ඈතට දිවෙන සියලු සචේතණික,අචේතණික රූපකායන් කෙරෙහි හඹායන්නට වෙහෙසුණෙමි..නමුදු මා දසුනට හසු වූ "සරසවි උයන" දුම්රිය නැවතුම ඒ සියළු උත්සාහයන් නිරර්ථක කොට අතීත මතකයන් මා අභිමුව මවන්නට වූයේ ගතද වෙව්ළුවා තබමිනි.
ඔව්..හරියටම වසර හතකට පසුවද මා පය තැබූ නුවර දුම්රියපල බිඳුවකුදු නෙවෙනස්ව පවතී..බිහි දොරටුව අසල වූ කාකි ඇඳුම ඇඳගත් ප්‍රවේශපත් එකතුකරන්නාට ප්‍රවේශපත දී හණික පිටවුණෙමි..මේ අහම්ඹයක්ද???..නුවර අහසද එසේමැයි..සෙංකඩගල අහස ගැබ්බරව මගේ හද මඬලද සුසුමින් පුරවාළුයේයැ...
අරමුණක් නොවූ මගේ දෙපා දළදා වීදිය දිගේ ඇදුණේ කලබල වූ හදවත දළදාහිමිගෙන් සහනයක් බලා පොරොත්තුවෙන්ද නැත හොත් හිතේ අඳුරු මුල්ලකට තබා සඟවා අගුළු දමා තිබූ ඈ ගැන මතකයන් අවදි කර වේදනාත්මක සතුටක් විඳ ගැනීමටදැයි පැහැදිළි අදහසක් මා සතුව නොවිණි.එක් උරහිසක එල්ලෙන ගමන් මල්ලත් අනෙක් උරහිසෙහි වාරු වී එන මගේ සගයා ජංගම පරිඝනකයත් අපහසුවෙන් දරාගෙන වළාකුළු බැම්මට වාරු දුණිමි.වැවට පිටුපා බැම්මට වාරු දුන්නේ මන්දැයි මා සිතන්නට වීමි..හැබවින්ම මේ සුන්දර ජල තලය මට බොහෝ දේවල් මතක්කර දෙනවා නේත්‍රා..
 ගැබ්බර වූ අහස අපහසුවෙන් දරා සිටි වරුෂාව නම් වූ දරුවා වදන්නට යන සෙයකි..සුසුමක් හෙළුනේ මා වෙනුවෙන්ද එසේත් නැත්නම් ඈවෙනුවෙන්දැයි නොදනිමි...

"මහී..."
"හ්ම්.."
"හෙටින් පස්සෙ මං ඔයාව නොදැක ඉන්නෙ කොහොමද කියන්න..."
"ඔයාට මතකද අර බංකුව...අපි මුලින්ම හමුවුණ දවස..අවුරුදු හතරක්ම ගෙවුණ...ඒත් බංකුව එහෙමමයි...ඒ වගේමයි..මගෙ ආදරෙත්..."
"මට විශ්වාසයි..ඒත්..!"

ඔව් නේත්‍රාංජලී..මට ඔයාගෙ ආදරේ වෙනසක් වෙතැයි නිකමටවත් හිතුනෙ නැහැනෙ..ඒත් ඒක එහෙම වෙලා තිබුන..
වැස්ස පටන්ගැන්මෙන්ම මහවරුසාවකට අරාඳින බැව් හැඟුනෙන් නුවරු කලබළ වී ආවරණ සොයමින් එකිනෙකා පරයමින් දුවයනු මා නෙතට හසුවුවද මගේ සෝමාරි හිත මගේ පංචස්කන්ධය බිඳකදු නොසොල්වන්නට වග බලා ගත්තේය..එහෙත් වැඩි වෙලාවක් එසේ සංවරව හිඳීමට නොහැකි වූයේ දොඹගෙඩි තරම් වූ වැහි බිඳු එකිනෙක පාත් වෙන්නට වූ පසුවය..මේ සෙංකඩගල වරුසාවට තෙමෙන්නට මා සිතේ වූ අපරිමිත ආශාව යටපත් කොටගෙන කරට වාරු දී නිසොල්මනේ වූ මගේ ගමන් සගයාගේ ආරක්ෂාව පතා පාර පැන්නෙමි...නමුදු..
මා මෙනුවරට අද පා තැබූ මොහොතේ සිටම වූ සියළු සිද්ධි දාමයන් අහම්ඹයන් වූවායැයි කොහේ හෝ තැනක මා ඔබට පැවසුවායැයි මතක තියේ..මගේ අපරික්ෂාකාරී පාරමාරුව හමුවේ වේගයෙන් ඇදී ආ මෝටර් රථය තිරිංග තදකළෙන් මාහට ත්වත් ජීවත් වීමේ වාසනාව තිබුණු බව හැඟුණි..

"ඒයි බූරුවා...!

මමද බූරුවෙකු සේ යටහත් නියාවෙන් රථය දෙස බැලීමි..
රියැදුරු අසුනට යාබද අසුනේ ඈ උන්නාය...

"දෙනේත්‍රා...!"

මුවින් නොබිනූ මම අසුරු සැනින් ඉගිල්ලුණු මෝටෝ රිය හඹමින් ඈ සෙව්වෙමි...
එකෝමත් එක දවසක මෙවැනිම වූ දිනක මා අසලින් උරහිසට වාරු දී ඇගේ මල් කුඩයේ සැඟවෙමින් මේ දළදා වීදියේම් ගමන් කළ ඇය..මා දෙ අතක වෙනු බලා දෙනෙතට ඉනූ කඳුළු කැට වැහි දියෙන් සේදෙනුවස් හෙමි හෙමින් ගුඩ් ෂෙඩ් බස් නැවතුම කරා පියනගන්නට වීමි....

oooooooOoooooooOoooooooooOoooooooo

 
මුතු කුඩ ඉහලන මල් වරුසාවේ...
උඩ ඉගිළෙන විට වැහිලේනී....
එබී බලා..රිය කවුළු දොරින්..යටගිය දවසේ..
දෑස ගියා..ඉගිලී.......

අඳුරු වලා..සෙංකඩගල වැස්සේ...
දිය දහරා..පාටයි දේදුන්නේ...
තෙමී..තෙමී...ආදර මධු වැස්සේ..ගිය දෙදෙනා..
අද යනවා දෙමංසලේ..

රිය ඇතුලේ..උණුසුම ඔබට දිදී..
නහවයි මා..රිය සක මඬවතුරේ...
නෑ හිත රිදුණේ..අදත් එදා සිහි වී..
අපේ සබඳ කම් නෑ රියසක දන්නේ...

අහන්න.....


Monday, April 4, 2011

"අවසර දෙනුමැන ඇගෙ අත ගන්නට සළකා අභියාචනය මගේ.......!"



"බොහෝ දෙන කලහ ශබ්දය අසා රැස් වූහ.මහ බෝසතාණන්වහන්සේ, "මේ කුමන අරගලයක්දැ'යි විචාරා,උන් දෙන්නාම ගෙන්වා දෙන්නාගෙන් ඔවුනොවුනට කියන බස් අසා,'මා කී යුක්තියෙහි සිටිවු දැයි කියා 'සිටුම්හ'යි කී කල්හි,පලමු කොට දික්පිටියා බණවා,ට්"හෝ කිනම්දැ'යි විචාළ සේක.'දික්පිටියා නමි ස්වාමීනි' කීය.'අඹුවන් ගේ නම කිම්දැ'යි විචාළ සේක.ඇගේ නම නොදන්නේ අනෙක් නමක් කීය.'තාගේ මෑණියෝ පියාණෝ කිනම්මුදැ'යි විචාළ සේක.'මේ මේ නමැ'යි කීය.'තාගේ අඹුවන් ගේ මැණියෝ පියාණෝ කිනම්මුදැ' යි විචාළ සේක.ඒ නොදැන අනෙක් නමක් කීය.ඉක්බිත්තෙන්  ඔහු ගේ බස් සහායෙහි උන්නවුන් ගිවිස්වා ඔහු එතැනින් පිටත් කරවා කාල ගෝළයා ගෙන්වා පෙර පරිද්දෙන් ම හැම දෙනාගේ ම නම් විචාල සේක.ඒ වූ පරිද්දෙන් ම දන්නේ නො වරදවා ම කීය.ඔහු ද එතැනින් පිටත් කරවා ,දික්තලා ගෙන්වා,'තෝ කිනම්දැ 'යි විචාළ සේක.ඕ,මම ස්වාමීනි,දික්තල නමි' යි කිව.'තිගේ සැමියා කිනම් දැ' යි විචාළ සේක.ඕ සොර සැමියාගේ නම නොදන්නී අනෙක් නමක් කිව.'තිගේ මෑණියෝ පියාණෝ කිනම්මුදැ' යිවිචාල සේක.'ස්වාමීනි අසවල් නම්මු යැ' යි කිව.'තිගේ සැමියාගේ මවුපිය දෙන්නා කිනම්දැ'යි විචාළ සේක.ඕ නන් දොඩන එකක  මෙන් අනෙකක් කිව.මහෞෂධ පණ්ඩිතයන් වහන්සේ දික්පිටියා හා කාළ ගෝළයා හා දෙන්නා ගෙන්වාගෙන 'මෑගේ බස් දික්පිටියාගේ බස් හා සමද;කාළ ගෝළයා ගේ බස් හා සම දැ'යි බොහෝදෙනා විචාළ සේක.හැම දෙනම 'පණ්ඩිතයන් වහන්ස, කාළගෝළයා ගේ බස් හා සම හැ'යි කීහ.ඉක්බිති,මේ කාළ ගෝළයා මැගේ සැමියාය. දික්පිටියා සොර සැමියා යැයි කියා, ඔහු විචාරා සොර සැමියා නියාව ගිවිස්වූ සේක.

        -උපුටා ගැනීම "උම්මග්ග ජාතකය"මාහැඟි ගද්‍යය කාව්‍යයේ එන "කාළගෝළ ප්‍රශ්ණය" ඇසුරිණි...

ooooooo0ooooooo0ooooooo0ooooooooo0ooooooo

අභියාචණයයි.....!

"සකළ සිරින් සිරි මේ ජම්බුද්වීපයේ..කේතුමතී රජදහනට සමවූද..මිහිබට තව්තිසා රජදහනකට සමවූද සියළු ධන ධාන්‍යයෙන් ආඩ්‍යවූ...මේ මියුළු නුවර කරවන මහා තේජෝබල පරාක්‍රමයෙන් සිහසුන් දරා සිටින්නාවූද..බ්‍රහ්ම දත්ත කුලයෙන් පැවැත එන්නාවූද..සේනකය..කාවින්දය..දේවින්දය..පුක්කුසය නම් ලද්දා වූ සිව් මහා පඬියන්ගෙන් රැකවරණ ලබන්නාවූද මහා වේදේහ මහා රාජෝත්තමයාණන් වහන්ස... මේ බලුගැත්තාට අනුකම්පාවෙන් මේ මාගේ අභියාචණය සළකා බලණු මැනැවී...!
"ප්‍රේමය" නම් මෙයයැයි නොදන්නා අසුවල් නියම් ගමෙහි යුක්තිය පසිඳළන්නාවූ මහෞෂධ නම් වූ ළදරු පඬියෙක් මා හද බැඳි මේ දික්තල නම් වූ රුසිරු ළඳ මොනයම්ම වූ රූප සම්පත්තියක් නොමැති මේ කාලගෝලයාටම සස්වාමිකය'යැයි පසිඳලන ලද්දේය... අහෝ.."දික්තල" වෙනුවෙන් මා හදතුල මැවුණු ප්‍රේම මාළිගා බිමට සමතලා වෙනු බලා මාගෙහි නෙතු අඳව..ඇගේ කර්ණ රසායන කට හඬ නොඅසා දෙසාවන් බිහිරිව.. ඇගේ වාත්තුකළාක්වන්වූ රූ සපුවෙන් හමා එන රස නහර පිනවන පුසුඹ නොදැනෙන්නට දෙනාස් පුඩු නොවිවරව මා මියෑදෙන්නට පෙරාතුව මාගේ මේ "අභියාචණය" සළකා බලා ..දෙයියෝ බුදුවන්න...ඈ මට හිමිකර දෙන මෙන් උතුමානන්වහන්සේගේ දෙපා නැමැද, භය බෝයි..ස්වාමීණි..."දික්පිටියා" නම් වූ බළුගැත්තරයා මේ අභියාචනයෙන් අ‍යැද  සිටී.....!   

oooooooo0ooooooo0oooooooo0ooooooo0oooooooo


අභියාචනයක් පිළිගන්වන්නට අවසර බඹදත් මහරජුනේ..
දික්තලාගෙ හද දිනු දික් පිටියා ..මමවෙමි බඹදත් මහරජුනේ...

කාළගෝල බැලමෙහෙවර කෙරුවට ඇය නැත ඔහු වෙත පෙම් බැන්ඳේ..
රහසේ ඇය මට බහ දුන් හින්ඳයි ඔහු හැර යන්නට එකඟ උනේ..
මුළාකිරීමක් පැහැර ගැනීමක් කර නැත මා නම් මහ රජුනේ..

අභියාචනයක්..!

යුක්තිය පසිඳන ඔබෙ මහ පඬිවරු හඳුනන්නේ නැත පෙමක අගේ..
සත්වසරක් තුළ ඔහු කළ මෙහෙයට දෙන්නම් මුළු සේසතම මගේ..
අවසර දෙනුමැන ඇගෙ අත ගන්නට සළකා අභියාචනය මගේ..

අභියාචනයක්...




සොඳුරු ගේය පද සිත්තම : .....................
දිව්‍යමය සත්සර මුසුව : ........................
මියුරු ගැයුම : විකටර් රත්නායක