Thursday, September 29, 2011

"සදාකාළිකය..අඳුරේ රැජිණිය.."

පහුගිය දෙසතිය ලාංකේය කලා ලෝකයේ මහා දැවැන්ත්යින් තිදෙනෙකුගේ සමුගැන්ම සටහන් වූ අඳුරු දෙසතියක් බැව් නොකියාම බැරිය..
පහුගිය වැහිබර දිනෙක මා අවදිවූයේ අපේ මහා ගත්කරු පරපුරේ අපට ඉතිරිව සිටි "කේ.ජයතිලක"කලා කරුවානන්ගේ සමුගැන්ම සටහන් වූ පුවතින් සසළ වූ සිතිනි.
පරාජිතයෝ, චරිත තුනක්, පුංචිරාල , පුංචිරාලගේ මරණය ,රාජපක්ෂ වලව්ව, පිතා මහ, පියා සහ පුත්තු ,අප්‍රසන්න කතාව, අධිෂ්ඨානය, කාලෝ අයන්තේ, මායා මාලිගය, මනඃකල්පිත වාර්තාවක් හෙවත් අර්ධ නවකතාවක්, මහල්ලකුගේ ප්‍රේම කතාවක්, එකගේ අවුරුද්ද, වජිර පබ්බත ඇතුළු නවකතා රැසක් මෙන්ම කෙටි කතා, පද්‍ය, විචාර, ළමා පොත් ඇතුළු කෘති ගණනාවක් රචනා කර ඇත.
ඉදින් සිංහල සාහිත්‍ය අඹර වර්ණවත් කළ කේ බී හේරත් වියතාණන් නැවත නොපැමිණෙනු ඇත.
ඒ මා හද මඬළ අඳුරෙන් පුරවාලූ පළමු සිදුවීමයි.
දැනට මාස යකට දෙකකට පමන පෙර ගුවන්විදුලි සංස්ථාවේ ආනන්ද සමරකෝන් මැදිරියේ "ආරාධනා ස්වර දැහැන"සජීවී පටිගත කිරීමක් රසවිඳීමට ගියෙමි.එදින ආරාධිත ගාන්ධර්වයා වූ විශාරද එඩ්වඩ් ජයකොඩි ගායකයානන්ගේ මියුරු හඬ සමඟින් දැහැන්ගත වුණෙමි."මාරම්ඹරී.." ගීතය ගුවනට මුහුවෙත්දී වේදිකාවේ පසෙකින් තම තබ්ලාව හැඬවූ මහා ගාන්ධර්වයා වූ "විජේරත්න රණතුංගයන්ගේ" සමුගැන්ම සනිටුහන් වූයේ කේ.ජයතිලක වියතානන්ගේ සමුගැන්මේ වේදනාව පහවයන්නටත් ප්‍රථමවය.
ඉදින්..විජේරත්න රණතුංගයන්ගේ අතැඟිලි පහසින් තබ්ලාව ආයෙත්නම් නොහැඬවෙනු ඇත.

 පුරුද්දක් ලෙස ගුවන් විදුලියට සවන් දීම වූ කලී මගේ දෛණික වැඩකටයුතුවල අනිවාර්‍ය අංගයකි.මේදිනවල ගුවන්විදුලියේ සිටි එෆ් එම් සේවයේ විකාෂයවන හඩ්සන් සමරසිංහ ශූරීන් විසින් රචනාකරණ ලද "පනාමුරේ දළ ඇතා" මාලා නාටකය හැබවින්ම සිත් ගත්තකි.එහි ආරච්චිලගේ චරිතයට පණ පෙවූ සිහල සිනමාවේ මට හැඟෙන ලෙස එදා මෙදාතුර බිහිවූ අග්‍රගන්‍යය, චරිතාංග නිරූපණය කළ හැකි නළුවාණන් වූ ජෝ අබේ වික්‍රමයන්ගේ නික්ම යාම වූ කලී පසුගිය සතිය තුළ සිදුවූ සිත අඳුරෙන් පුරවාලූ අනෙක් සිදු වීමයි..
සැබවින්ම එතුමන්ගේ රංගනයන් පිළිබඳ විචාරණයට මා තරම් නොවෙත්.. ඒ පිළිබඳ විවරණයකට මා සූදානම් වුවහොත් , ජෝ අබේවික්‍රමයන්ගේ රංගන ප්‍රථිභාව "සූර්‍යාලෝකය"යැයිද මා ගේ වචන මාත්‍රයන් "කඳෝපැණෛයන්"ගේ ආලෝකය මෙනැයිද ඔබට සිතෙනු ඇත..
චිත්‍රපට 250 කට අධික සංඛ්‍යාවක තම රංග ප්‍රතිභාව පළ කළ අබේවික්‍රමයන් "සරදමින් "පටන්ගෙන ශ්‍රී 296, රන්මුතුදූව, ගැටවරයෝ, චණ්ඩියා, සාරවිට, අල්ලපුගෙදර ඇතුළු චිත්‍රපට රැසක විහිළු කළ ජෝ අබේවික්‍රම රත්නපුරේ ලෙල්ලොපිටියේ සිට කොළඹට ආවේ සාමාන්‍ය ගමේ මිනිසකු ලෙසය.
එමෙන්ම තුංමන් හන්දිය, පුරහඳ කළුවර, පූජා, වැලිකතර, පරසතු මල්, බඹරු ඇවිත්, සිරිබෝ අයියා වැනි චිත්‍රපට තුළින් චරිතාංග නළුවකු සිය රංග ප්‍රතිභාව අති විශිෂ්ට ලෙස ප්‍රදර්ශනය කළ ජෝ අබේවික්‍රමයන් සම්මානලාභි රංගධරයෙකි.ඉදින් මේ සා වූ මහා යුගපුරුෂයන්ගේ සමුගැන්ම සනාතන දහමට අනුව සිදුව ඇත..එහෙත් අපගේ සංවේදී හදවත් ඔවුන්ගේ නික්මයාම තවමත් නොපිළිගන්නා සෙයකි.

අවසන් වශයෙන් මෙසේ කියමි...මේ මරණයන් මා කරා පැමිණ  මේ මහා පුරුෂයන් මේ ධරණීතලයේ තවත් කාළයක් ජීවත්වූවානම්............

============================================================

"අඳුර"..."එළිය" ගැන මොන මොන අර්ථදැක්වීම් මතිමතාන්තර තිබුනත් සංවේදී මනුෂ්‍ය හදවතකට එළියට වඩා අඳුර සමීපයි කිව්ව්වොත් ඔබ මා සමඟ එකඟවෙනු ඇතැයි සිතමි..
අඳුරට මා පෙම් බඳින්නට පටන්ගත්තේ කුමන අවදියකදීදයැයි නිනව් නොවේ..මෙහිදී මහා ගත්කරු මාර්ටින් වික්‍රම සිංහයන්ගේ "ගම් පෙරළියේ" එන මාතරහාමිනේගේ චරිතය හැම අතින්ම මා සිත්ගත්තාසේම එහි එන චරිත ලක්ෂණ කිහිපයක් මා සතුවද පැවතීම "ගම් පෙරළියට" පෙම් බඳින්නට හේතුවූවාය යැයි සිතමි.මේ සටහන් කියවන බොහොමයක් දෙනා ජීවිතයේදී එක්වරක් හෝ එම අද්වතීය නවකතාව කියවා ඇතුවාට සැක නැත..ඒ හේතුවෙන් ආත්ම කථනයකට නොපෙළෙඹෙමි.

===========================================================

අඳුර අඳුර මගේ..සොඳුර සොඳුර මගේ..
නොයනු මැනවි දා...තනිකර එළියේ..
ගන රෑ කළුවර..තනියම කුටියේ..
ගත කළ දිවියේ..රසතැන් සිහිවේ..
කුටියේ කෙළවර..එළියක් දිස් වේ..
එළිය සොඳුර මගේ..දිවියට ලන් වේ..
පෙම් එළි විහිදා..නිවා දැමූ පසු..
දුන් නෙක් පීඩා..දනීමි පෙරදා..
සදාකාළිකය..අඳුරේ රැජිණිය..
ඔබ හැර යන්නට..නොදේවි මගෙ සිත..

අහන්න...


සොඳුරු ගේය පද සිත්තම : ...................
දිව්‍යමය සත්සර මුසුව : ........................
මියුරු ගැයුම : ප්‍රියා සූරියසේන